Als ik bij het hospice aankom voor mijn avonddienst, staan er twaalf auto’s op de parkeerplaats. Plus nog enkele fietsen. En dat terwijl er maar twee gasten zijn.
Bij binnenkomst blijkt de huiskamer gevuld te zijn met familie van één van de gasten. De verpleegkundige en de vrijwilliger van de middag vertellen me dat deze gast over een paar dagen zijn huwelijksjubileum zou vieren met een uitstapje, maar nu zo snel achteruit gaat dat het niet zeker is of dat nog gaat lukken.
Rustige sfeer
Om deze mooie dag toch te kunnen vieren, heeft een verpleegkundige voorgesteld om wat mensen uit te nodigen in het hospice. Dat de hele familie – minstens 30 mensen – zou komen, overvalt ons. Maar het klinkt drukker dan het is: ze hebben zelf eten en drinken meegenomen en zijn geheel zelfvoorzienend, ze maken zelfs alles schoon bij vertrek. Behalve een paar statafels neerzetten in de binnentuin en af en toe iemand de weg naar de wc wijzen, kunnen wij weinig doen. Bovendien is het opvallend rustig, er wordt gegeten en zachtjes gepraat, de stemming is bedrukt.
Gaandeweg de avond spreek ik enkele familieleden. En ontdek ik dat deze familie niet voor het eerst afscheid moet nemen van één van hen. Allemaal hebben ze hun eigen verhaal: schoonmoeder heeft eerder dit jaar een zoon verloren, een schoonzus verloor recent een goede vriendin en een neef nam vorige week afscheid van zijn kleine neefje van drie jaar. De tranen staan in hun ogen. Dat nu ook hun schoonzoon, zwager en oom zo snel achteruit gaat, doet hun veel verdriet. Ik kan weinig doen. Ik luister en zit een tijdje zwijgend bij hen.
Met de hele familie
Aan het einde van de avond gaan de meesten naar huis. Eén voor één komen ze ons bedanken. Voor alles, voor de gastvrijheid, voor vanavond. Ik stamel nog dat wij niets hebben gedaan, dat ze alles zelf hebben geregeld. Dat ze welkom waren met zovelen, heeft hun enorm goed gedaan. Samen zijn, samen met hun dierbare van wie ze afscheid moeten gaan nemen en samen met elkaar… dat is goud waard! Ik krijg knuffels van vrouwen die ik eerder op de avond even gesproken heb en stevige handdrukken van geëmotioneerde mannen. En voel nu niet alleen hun verdriet, maar ook hun warmte en liefde. Wát een hechte en betrokken familie. Nu begrijp ik dat zij deze avond niet met ‘wat mensen’ wilden doorbrengen, maar met de hele familie.
Elkaar dankbaar
Als er weer rust is, biedt de verpleegkundige me een gebakje aan. De familie heeft veel te veel gebak meegenomen en heeft alles wat over is voor ons achtergelaten. Ik werp een blik in de koelkast: twee enorme dozen met verrukkelijke gebakjes staren me aan. Even later zitten we samen na te praten mét gebak. De verpleegkundige vertelt me dat de kinderen van onze gast genoten hebben van deze avond. Zo jong je vader moeten verliezen is vreselijk, maar als wij iets hebben kunnen bijdragen aan deze mooie avond – misschien alleen door onze deuren te openen en er te zijn – dan is het goed. Dan kijken we dankbaar terug op onze dienst. Zij zijn óns dankbaar maar ze weten niet dat zij ons ook veel gegeven hebben, met hun openhartigheid en hun warmte. Daarom, lieve familie, dank jullie wel!
Auteur: Irene van der Meulen
(uit: nieuwsbrief 46, oktober 2024)
_____
Irene is ritueelbegeleider. Sinds 2021 is ze zorgvrijwilliger bij Hospice Kromme Rijnstreek. In haar blogs op deze website schrijft ze over haar ervaringen als vrijwilliger.