In 2023 bezocht ik samen met veel hospice-collega’s het symposium Leven tot je sterft, van het Landelijk Expertisecentrum Sterven. Aan het einde van de dag werd ons gevraagd: wat neem je uit deze dag mee naar huis? Mijn antwoord was: minder doen, meer zijn.
Als zorgvrijwilliger ben ik vaak doenerig. Er is immers altijd wat te doen. Maar waar ligt de werkelijke behoefte van onze gasten die binnen afzienbare tijd zullen sterven? Hoe belangrijk is het voor hen dat alles op tijd gestreken is en elk telefoontje onmiddellijk beantwoord wordt? Ik wil de praktische taken niet bagatelliseren – natuurlijk moeten die uitgevoerd worden – maar wel het accent verschuiven. Misschien zouden we aan een sterfbed minder mogen doen en meer mogen zijn. Minder praten en meer zwijgen. Minder antwoorden en meer vragen. Minder stoer en meer kwetsbaar. Zodat we elkaar echt kunnen ontmoeten. Als stervelingen onder elkaar.
Daarover schreef ik het volgende gedicht dat ik voorlas tijdens de herdenkingsdienst op 7 november 2024:
Laat je witte jas maar thuis
Laat je plannen even varen
Laat de protocollen los
Laat je ongeduld bedaren
Laat je drang om op te lossen
en je haast toch buiten staan
Laat de medicijnen wachten
Laat je dadendrang maar gaan
Wees aanwezig
Durf te vragen
Luister naar me
Wees niet bang
voor stilte.
Kijk me aan
en laat je zien
open, kwetsbaar
net zo sterfelijk
als ik
Dan ontmoet ik jou
en voel ik mij gezien, gekend
dan weet ik dat ik leef
dat jij er voor mij bent
Door: Irene van der Meulen, Nieuwsbrief 47, januari 2025
_____
Irene is ritueelbegeleider. Sinds 2021 is ze zorgvrijwilliger bij Hospice Kromme Rijnstreek. In haar blogs op deze website schrijft ze over haar ervaringen als vrijwilliger.